Na een mooie carrière, waarin Ludo Philippaerts onder andere 7 wereldbekerwedstrijden won en zilver op het EK in Arhnem in 2001, heeft hij zijn afscheid van de topsport aangekondigd. Een emotionele Ludo Philippaerts las onderstaande tekst voor.

"Sinds mijn zesde rij ik al met een paard … 46 jaar lang heb ik mijn sport beoefend met vallen en opstaan, met tegenslagen en successen. De sport heeft mij alles gegeven … maar ik heb er hard voor moeten knokken en daarom ben ik ook zo fier op mijn carrière. Vandaag is het tijd om de fakkel definitief door te geven en te stoppen met mijn actieve carrière als sporter. Nicola en Olivier hebben al fantastische dingen getoond maar zij hebben nog een lange weg af te leggen. Met Thibault en Anthony heb ik nog twee zonen die aan hun weg aan het timmeren zijn. Samen met mijn echtgenote Veronique wil ik onze zonen steunen en met raad en daad bijstaan in hun carrière. Dankjewel aan iedereen die mij gesteund heeft in mijn carrière. Dankjewel aan mijn collega’s, dat zij vandaag hier zijn betekent veel voor mij ... Misschien ben ik dan toch niet zo’n moeilijk iemand. Dankjewel aan de journalisten om over mijn prestaties en onze sport verslag uit te brengen. Ik zou graag al mijn paardeneigenaars bedanken die mij altijd goede paarden bezorgd hebben alsook de sponsors die mij in mijn carrière gesteund hebben. Dankjewel aan mijn vrouw en kinderen en niet in het minst, dankjewel aan mijn ouders die mij de kans gegeven hebben om deze carrière uit te bouwen."



Vanwaar de beslissing om nu te stoppen?

"Het is een moeilijke beslissing maar het spookte al een tijd door mijn hoofd. Na de oogblessure van Challenge tijdens het EK in Herning hebben we samen terug gevochten. Challenge had het moeilijk, stond een tijdlang in de kliniek met een oogblessure en dat knaagde aan mij. De twijfel nam toe. Stop ik, doe ik door. Samen raakten we er uit en in het voorjaar van 2014 namen we opnieuw deel aan wedstrijden. De microbe beet mij opnieuw en in Rome won ik samen met Challenge en mijn zoon Nicola de landenwedstrijd. Eén week later reisde ik met Challenge af naar Zwitserland en won ik de kwalificatieproef van de Grote Prijs van Sankt Gallen. We waren helemaal terug! De volgende wedstrijd was in Fontainebleau. Iedereen weet intussen hoe het daar is verlopen. Ik ben gevallen, een val die abrupt een einde maakte aan een carrière van 46 jaar. Tien dagen later heb ik deelgenomen aan de jumping van Bergen maar het ging niet meer. Ik ben naar huis gereden en aan mijn vrouw verteld dat ik nooit meer zou rijden. Ik heb die beslissing niet meteen kenbaar gemaakt en heb er heel goed over nagedacht. Ik sluit niet uit dat als er nog eens een paard moet getest worden ik nog eens deelneem aan een kleine jumping, al is dat niet meteen het plan. Maar topsport is definitief voorbij."


Als je terugkijkt op je carrière, ben je dan een tevreden man?

"Absoluut. Maar ik heb niets cadeau gekregen. Ik heb er hard voor moeten knokken en net daarom ben ik zo fier op mijn prestaties. Op mijn twaalfde werd ik provinciaal kampioen bij de LRV. Nadien volgden nog drie nationale titels in dressuur en twee in springen. Op mijn 23 stapte ik over naar het internationale circuit. Een carrière van 46 jaar is niet niks. Ik heb mijn kinderdroom kunnen realiseren en van mijn hobby mijn beroep kunnen maken. Ik heb alles van nul opgebouwd en werd altijd gesteund door mijn ouders."

Was Darco het paard van je carrière?

"Met Darco is alles in een stroomversnelling terecht gekomen. Samen wonnen we 2 wereldbekerwedstrijden en trokken we in 1992 naar de Olympische Spelen. Met Fidelgo won ik voor het eerst in Mechelen wat ik 17 jaar later nog eens deed, maar dan met Winningmood van de Arenberg. Met Otterongo won ik in 2000 de Masters in Berlijn en reden we één jaar later naar zilver tijdens het EK in Arnhem. Jammer van de vierde plaats op de Spelen in Sydney. 4 jaar later lukte het me ook niet met Parco. Dat is jammer. Tegenslagen maar ook vreugde want met Parco won ik in 2001 de landenprijs is Aken, twee wereldbekerwedstrijden in 2001, twee wedstrijden van de Global Champions Tour, de finale van de Global Champions Tour in 2006. Mijn laatste toppaard met wie ik succes geboekt heb is Challenge van de Begijnacker. Derde in de GP van Spruce Meadows, een wedstrijd die gewonnen werd door Olivier. Twee Philippaertsen op het podium, het was een memorabel moment. We wonnen de landenprijs in Rome in 2014 en we verloren samen de landenprijs in Aken in 2013. Ik mocht één fout maken. De eerste fout kwam snel, de tweede op de allerlaatste hindernis. Dat was een ontgoocheling want het was me eerder al eens overkomen in Aken 2003."

Nu tijd voor ontspanning?

"Neen, ik denk het niet. Zoals ik al zei gaat vanaf nu al mijn aandacht naar mijn kinderen, zowel familiaal als professioneel. Olivier en Nicola hebben al prachtige resultaten behaald maar de resultaten moeten constanter worden. Het is ook niet altijd makkelijk voor hen omdat de naam Philippaerts soms zwaar weegt, al moet ik zeggen dat mijn zonen sterk genoeg zijn en zich niet gauw uit hun lood laten slaan. De tijd die ik vroeger in trainen stak zal ik nu in hun carrière steken te beginnen met wat raad en uiteraard proberen om hen van goede paarden te voorzien."

Ga je nog iets doen voor je fans?

"Ik heb niet echt afscheid kunnen nemen van het publiek, vandaar dat we eind van het jaar nog iets doen tijdens Jumping Mechelen. Dat is toch altijd een beetje mijn jumping en mijn publiek geweest. De uitzinnige sfeer bij mijn zege in 1991 blijft me altijd bij. Hadden ze gedurfd, de fans hadden de Nekkerhal afgebroken. Ik heb nooit zo’n intens, gek, dol, gelukkig moment meegemaakt als toen al moet ik zeggen dat, bij mijn tweede zege in 2008 in Mechelen, het dak er ook haast af ging."



Met dank aan Peter Craenen en Sportscommunication.org